Relatos de Medo. Autoras e autores: vós.

O pasado venres 27 de novembro concedéronse os tres premios e mais catro accésits aos relatos seleccionados entre os máis de 20 que se presentaron ao concurso de relatos de medo deste Samaín 2009.

Para que vexades que había calidade, aquí tedes o comezo dos tres gañadores.

Gozade coa lectura:

Xerezade Prieto (3ºA)

 Miriam e as súas amigas estaban ledas, este ano o Samaín caía en xoves, así que no instituto facían ponte e non regresarían á clase ata o luns. Os seus pais ían ir visitar a avoa e como Míriam non quería ir soa, xa que se aburría, decidiron levar tamén a Laura e Carla, as súas dúas amigas. As rapazas xa tiñan plans feitos, pasearían pola vila e irían ao baile de disfraces que facía a asociación de veciños. 

O traxecto dende Vigo ata Riobó durou apenas dúas horas, e seu pai veu rosmando durante todo o camiño, non entendía ese costume americano de disfrazarse na noite de defuntos; era unha noite para honrar os mortos non para bailes nin charangas. A medida que se achegaban á casa da avoa, o tempo ía cambiando, enormes  nubarróns ameazaban chuvia e tormenta e un vento forte e frío sopraba sen piedade (...)

Jennifer Pita (4ºDC)

MARZO

Estabamos os meus amigos e mais eu saíndo da clase, era un martes, e, como todos os martes, temos clase pola tarde, ese día non ía ser menos, quedamos ás tres e vinte na marquesiña: Maikel, Alba, Oni e Tamara. Eran asa tres e dez e eu xa estaba saíndo da casa, cando, de repente escoitei un berro; facíaseme moi coñecida a voz, achegueime e vin un home encapuchado levando a Alba por unha calella.

Fun averiguar quen era, entrei pola calella e mirei en todas as direccións. Ao mirar ao fondo, os ollos enchéronseme de bágoas... Alba estaba  morta!

Aquel home dogoláraa e cortáralle todo o corpo. Decidín saír correndo e ir avisar os meus amigos. Cheguei á marquesiña, estaban todos anoxados agardándome, incluída Alba, pero... como? Ou a min se me fora a cabeza ou eu mesma cos meus ollos a vira morta? (...)

Marcos Villa (3ºA) 

ÁNIMAS DE CARNE E ÓSO

Hai moitos anos, na posguerra, aínda existía a crenza da Santa Compaña, é dicir, críase que as ánimas dos mortos andaban polos montes durante a noite, e nesta época ocorreron feitos que vou narrar. Non é fantástica, senón unha de tantas lendas reais que forman parte do pobo galego.

En covas, unha aldea preto de Ferrol, o cura da parroquia, chamado don Modesto, do cal tiña pouco, pois lle gustaba o luxo e a boa vida, non conseguía moito diñeiro porque a xente non ofrecía misas aos seus defuntos ou quizais desexaba facerse rico deste modo.

Unha noite mentres ceaba acompañado da súa irmá e da súa criada, da que as malas linguas dicían que era a querida, queixábase do pouco crente que se vorvera a xente e que apenas rezaban polos seus defuntos, a súa irmá Milagros que tiña unha mente moi esperta e que era moi imaxinativa, quedouse pensativa uns poucos minutos e deseguida lle veu á mente unha idea que ao principio, tanto ao párroco como a súa criada lles pareceu estúpida, pero aquela mesma noite os tres non puideron durmir pensando como levar a cabo o estúpido plan aproveitándose da ignorancia e o temor dos fregueses.(...)

En breve, poderedes escoitar en Radio Catabois o contido íntegro dos sete mellores.