FEBREIRO ROSALIANO

Non podemos, e non queremos, deixar rematar este mes sen o noso graíño na celebración do 24 de febrero, día de Rosalía. E xa que estamos no ano en que conmemoramos o centenario do nacemento de Celso Emilio Ferreiro, achegámosvos o poema que a escritora lle inspirou ao de Celanova.

DECIMOS ROSALÍA

Decimos Rosalía
i alcéndese un espello
na noite largacía.

Na noite ensimesmada
cai un orvallo escuro
de auga lenta e calada.

De auga lenta de pranto:
os nosos ollos son fontes
de tanto chorar tanto.

De tanto vao laído,
polas serras e vales
pasa un vento ferido.

Pasa un río entoldado,
que o entoldóu un tempo
de renuncia humildado.

De renuncia está feito
o puñal que levamos
espetado no peito.

Espetado en ringleiras
dos galegos que marchan
prás terras estranxeiras.

Decimos Rosalía
i o corazón da matria
sangra na noite fría.

Outro Celanovés, Curros Enríquez, coetáneo da autora,deixounos o famoso "A Rosalía". 

E coma sempre, na biblioteca tamén atoparedes esta grande escritora do noso Rexurdimento.

XOELIKI, UN CIBERPIRATA BO

Na contraportada lemos:

"Xoeliki é un neno de once anos introvertido e tímido. Xoga aos videoxogos on-line e bota horas chateando na Internet. Pasa moito tempo só porque a nai traballa todo o día e o pai morreu hai uns anos. A vida de Xoeliki é moi rutineira, xira arredor da casa e do colexio (...)"

Pero un día, dinlle que un virus moi perigoso deixará inutilizables todos os ordenadores do colexio se non se atopa un antídoto antes das doce da noite dese día.
Que poderá facer el?
Que hai no paquete sorpresa que recibe?
Quen lle di:
N 30 MIN SPROT N VAR D LADO D TÚA DSA.É URXNT.SON 1 BLLO AMIGO D TEU PAI?

Quen é Xoeliki?
Se queres saber máis deste rapaz e se os ordenadores perderon toda a memoria, ven á biblioteca. Xa temos o libro á túa disposición.

Visita a súa páxina e entra na rede social Tesouros Piratas.
Tamén lles podes escribir aos propios autores do libro: Abraham Carreiro e Maties Segura.

ABERTO

Velaí tedes o cartel.

Xa está aberta a biblioteca e, como vén sendo habitual, non só ofrecerá os seus servizos de empréstito, tamén atoparedes un espazo onde reunirvos e falar sobre libros no clube de lectura;
un espazo onde buscar información na rede para os vosos traballos;
un espazo onde concursar e gañar ou participar;
un espazo onde viaxar coa lectura...,
un espazo onde a nosa lingua tamén é protagonista.

Desde este blogue irémosvos presentando as novidades e as noticias de interese que xiren ao redor do idioma.

Benvidas e benvidos

Vivamos Lois Pereiro

Poderíano escoller como epitafio

Cuspídeme enriba cando pasedes
por diante do lugar no que eu repouse
enviándome unha húmida mensaxe
de vida e de furia necesaria.

Poesía última de amor e enfermidade (1958- 1996)

Sen dúbida, estes versos arelantes de vida son dos que máis navegan pola rede neste maio das Letras.
Para o noso alumnado de 4º da ESO, que os coñecen ben, achegámoslles estoutros cos que Marica Campo lle resposta ao autor monfortino.

A Lois Pereiro, in memoriam

Cuspiríache pétalos, Pereiro,

pombas che cuspiría como salmos,

un río Mao de sombro, serpe ou vea

a baleirarse azul na túa boca.

estrelas incendiadas contra a noite,

Cuspiríache tempo nas pupilas,

raíces de zugar buscando a auga

na transparencia pura dos orballos.

Cuspiríache a furia que nos pides,

a necesaria furia, o fondo abraio,
a mensaxe de vida que reclamas.

Mais ti non vas na sombra, ti non morres,
a luz anda contigo, reverdeces
na vertixe da dor e da terrura,
no alemto dos teus versos, na palabra
que molla o cuspe teu, tan poderoso.

Non cómpre un epitafio, non hai morte,
todo treme no amor do teu recordo,
víbrache enteiro o sangue cando cantas.

Ancorou no teu corpo a eternidade,
o sol que non se apaga aluma o día

en que a vida que foi rotouna nova.

Somos nós quen pedimos que o teu cuspe

siga quentando o mundo, os mil Chiapas,

a loitar polas víctimas de sempre,

que todos somos Marcos deixas dito,

e non se perde voz que quixo tanto.

(23-V-2000)

CABAZAS, CALACÚS...

Este Samaín, as cabazas gañadoras foron:

1º premio para a de Sara Monteiro Romero de 2º ESO-A
2º premio compartido para a Nazaret Borja Romero de 2º ESO-A e Tamara Ramos Carro de 2º ESO-B
3º premio para Yomara Jiménez Romero de 1º ESO-A
Velaí tedes as fotos para ver as cabazas premiadas e tamén as creacións do alumnado de Plástica.

FRANCISCO FERNÁNDEZ DEL RIEGO, SEMPRE VIVO, NA NOSA BIBLIOTECA

Francisco Fernández del Riego naceu en Vilanova de Lourenzá, Lugo en 1913. Estudou Dereito e Filosofía. Foi membro do Seminario de Estudos Galegos, compartiu amizade e inquedanzas galeguistas cos homes de Nós. No pazo de Trasalba, Otero Pedrayo ata tiña un cuarto só para el. Militou no Partido Galeguista durante a república. Logo da Guerra Civil, colaborou cos movementos políticos e culturais da emigración en Bos Arires. Foi un dos fundadores da Editorial Galaxia (1950) xuanto con Ramón Piñeiro e Xaime Couto Illa. Promoveu a inauguración da Biblioteca Penzol, da que foi director, e a revista Grial. Participou na fundación do Partido Socialista Galego. En 1995 doou á dicade de Vigo a súa colección bibliográfica, que constitúe a Bibblioteca-Museo Francisco Fernández del Riego. Foi articulista en distintas publicacións e xornais, asinando co seu propio nome ou baixo pseudónimos como: Salvador Lorenzana, Adrián Solovio, Adrián Soutelo e Cosme Barreiros.
Ante todo, foi escritor.

Membro do Consello da Cultura Galega, membro numerario da Real Academia Galega que chegou a presidir en 1997 (a resposta ao seu discurso de ingreso deulla Ricardo Carvalho Calero). Membro tamén da Asociación Internacional de Críticos Literarios.
Recibiu varios premios, entre eles a Medalla Castelao, o Premio de Creación Cultural da Xunta de Galicia...
Mais ante todo, el era escritor. Xa  cumpridos os 90 escribirá o seu segundo libro de memorias: Camiño andado.

En 2009, ante a pregunta de se habería un terceiro libro de memorias el di:
Xa non, porque escribo moi pouco e dun xeito rarísimo. Eu non podo ver, pero durmo pouco polas noites. Como teño tantos anos e tan boa memoria,vou recordando experiencias e lecturas e pola mañán, cando me levanto, revivo eses recordos e póñome a escribir nunha máquina vella, unha máquina na que coñezo o teclado de memoria, polo oficio. Sen ver, ás veces confundo unha letra do teclado coa veciña e daquela sae unha mestura que nin eu entendo. Lévolle o texto á secretaria na Casa Galega da Cultura para que mo pase ao ordenador, léemo e sobre a marcha fago ás correccións oportunas.
 
En agosto de 2010 decide retirarse da escrita.

Deixemos que sexa o propio autor quen nos fale da súa vida:



Se queredes ler o seu pensamento galeguista, témolo para vós na biblioteca, tamén podedes acceder a fragmentos da súa obra.

Neste vídeo cóntanos: Por que comecei a escribir.


Gozade coa lectura.

UN HOME ÍNTEGRO

Reparade no titular desta nova:

Agustín Fernández Paz non acepta o Premio da Cultura Galega

Se cadra, preguntarédesvos: Como é que un escritor pode rexeitar un premio?

Lede o artigo completo en RADIOFUSIÓN e xulgade vós. E..., por que non? Deixade o voso comentario como o están a facer galegos e galegas comprometidos coa lingua.

Velaí vos vai un petisco para abrirdes boca:  

O escritor Agustín Fernández Paz fixo pública esta tarde a súa decisión de non aceptar o Premio da Cultura Galega concedido pola Xunta de Galicia na categoría das Letras. O literato remítese a un comunicado de Prolingua do pasado 8 de outubro, no que se afirmaba que "nin a actual Xunta nin o seu Presidente, responsables ante a Historia de lexislaren por vez primeira contra a nosa lingua, e polo tanto contra o marco xurídico e fronte ao consenso que posibilitou a súa presenza pública, poden atribuírse agora o papel de benfeitores da cultura galega".